लांडग्याने चावलेल्या माणसाचे पौर्णिमेच्या दिवशी पूर्ण लांडग्यात रुपांतर होणे ही कथाही तशी चावून चोथाच झालेली आहे. पण अशा माहित असलेल्या कथांना दिग्दर्शक “ट्रिटमेंट” कशी देतो हे फार महत्त्वाचं असतं. आणि ते रसायन जर नीट जमलं तर जबरदस्त चित्रपट बनतो. जॅक निकलसनच्या “वोल्फ” ची गणना त्याच्या ग्रेट चित्रपटांमध्ये कुणी करीत असेल असे वाटत नाही पण मला हा चित्रपट फार आवडतो. काही कलाकार त्यांच्या नुसत्या “असण्याने” सीन घेऊन जातात. जॅक निकलसन मला तसा वाटतो. सिर्फ प्रेझेंन्स काफी है. पण या चित्रपटात एका सीनमध्ये आपल्याकडचा एक बाप कलाकार ओम पुरी फक्त दोन तीन मिनिटांसाठी आला आहे. आणि सीन घेऊन गेला आहे.
नायकाला लक्षात येतं की आपल्यात लांडग्याचे काही गुणधर्म येऊ लागले आहेत. आणि ही प्रक्रिया थांबवण्यासाठी तो एका डॉक्टर कम मांत्रिकाकडे जातो. वृद्ध ओम पुरी दरवाजा उघडतो आणि या अविस्मरणीय दृश्याची सुरुवात होते. यात बरेच संवाद आहेत. जोडीला ओम पुरीचा तो खास आवाज आहेच. सारे काही इथेच सांगून सीनची मजा घालवायची नाहीय. पण एक दोन गोष्टी सांगण्याचा मोह आवरत नाहीय. एका ठिकाणी ओम पुरी चेहर्‍यावर मिस्किल हसु आणून जॅकला सांगतो “वोल्फ चावलेले सर्व जण वोल्फ बनत नाहीत. तुझ्यात मूळातच काहीतरी वोल्फसारखं असणार”. पुढे बोलताना तो सांगतो ” वोल्फ बनण्यासाठी वोल्फ चावायलाच पाहिजे असं नसतं. मियर पॅशन ऑफ वोल्फ इज इनफ”.
या दोन वाक्यात ओम पुरी वैश्विक सत्य सांगून गेला आहे असं मला वाटतं. सारं मानसशास्त्र त्यात आलंय. मूळात तुमच्या स्वभावात तो गुणधर्म असतो. पुढे परिस्थितीमुळे तो सघन होत जातो. आणि वाईटाबद्दल प्रेम असेल आणि त्याचीच सतत उजळणी असेल तर ते विचार पुढे आचारात उतरतात आणि कर्म तशीच घडून माणुस तसाच बनत जातो. आता हे अनेकांना न पटण्याची शक्यता आहे. पण एका चित्रपटात एका अमानुष गोष्टीची चर्चा होत असताना काहीवेळा अतिशय मार्मिक गोष्टींना स्पर्श केला जातो. त्यातलंच हे एक उदाहरण आहे.
अतुल ठाकुर
